A ja rosnę i rosnę...

Pamiętacie tą kurtkę wiosenną, co mi się nie chciała zapiąć na biuście, ale na brzuszku dawała radę? Cóż - już nie daje rady. W ciągu dwóch tygodni lokator mojego brzucha wystrzelił jak z procy i rośnie w zastraszającym tempie. A ja się powiększam. W końcu postanowiłam też zakupić sobie biustonosz w nowym rozmiarze: wyszło 75D (szok!), a powiem, że jakby miseczka było nieco większa (DD, E?), to też nie byłoby źle. Ale pani w sklepie takich nie miała.

   Moja waga podała stan na po-świętach: 68,2kg. Czyli od początku ciąży niecałe 6kg póki co. Dobra nasza. Idziemy razem z bobasem zgodnie ze wszystkimi tabelkami i wykresami podręcznikowymi. Aż nudno. :P Młody coraz silniej daje znać o sobie, jednej nocy nie mogłam zasnąć przez godzinę, bo mi pukało i bulgotało. ;) Ale się cieszę, bo to znaczy, że dzidziuś żyje i ma się dobrze. W okresie około świątecznym fundowałam sobie i całej rodzinie długie, dwu- lub trzygodzinne spacery: na działkę, do lasu, do Starego Książa, na Zamek Książ... Dziecko od początku przyzwyczajone jest do długich wędrówek: w życiu embrionalnym był już ze mną i Adamem na Śnieżnych Kotłach, jezioro Malta obeszłam chyba z 5 razy dookoła, teraz góry Wałbrzyskie... Jeśli nie wyrośnie mi Włóczykij to może grotołaz albo inny piechur. :) I fajnie.

   Muszę się pozachwycać drugim trymestrem. Naprawdę. Cudownie jest! Energia mnie rozpiera, mam ochotę na 3 remonty i obóz wędrowny w Tatrach. :P Na dodatek pięknie się moja ciąża zgrała z porami roku, bo właśnie wiosna rozgościła się na dobre: jest ciepło, słonecznie, w miarę sucho, więc jest sens długich spacerów i zachwytów ogólnych nad światem. Posiałam kwiatki w doniczkach, sprzątnęłam balkon. Jak przyleci mój małżonek, będziemy go malować. Cudownie jest, powietrze jest...