Serduszko puka w rytmie...

Dziś po raz pierwszy byłam u ginekologa z wieścią: pani doktor, chyba jestem w ciąży. "Chyba" dodałam dla zasady, bo to naprawdę trudno pomylić z czymkolwiek innym. :P Pani doktor potwierdziła moje "chyba" w dość naukowy i bezosobowy sposób: "Ciąża jest wewnątrzmaciczna, pojedyncza, praca serca jest". Aha... i to już? Żadnego "gratuluję, jest pani mamą", żadnej ekscytacji? Dla nich, lekarzy, to chleb powszedni, wiem, wiem. No cóż, nie zawsze może być jak na amerykańskim filmie, prawda? Pani doktor zrehabilitowała się jednak w moich oczach pokazując mi po raz pierwszy na ekranie USG bijące serce mojego maleństwa... no... tak naprawdę to, że jest to serce, to wiem, bo mi powiedziała... ale faktycznie na ciemnym, szaroburym ekranie rozmazanych plam widać było małą fasolkę przytwierdzoną do ścianki czegoś, bo okazuje się być moją macicą, i pikające w środku tej fasolki coś... Naprawdę tam jest życie! :D Adam się prawie popłakał, jak mu o tym napisałam smska. Zdjęcie fasolki-kijanki-kaczątka posiadam, choć w wersji mocno pomniejszonej. Pokazać na nim, gdzie jest bobas, raczej trudno. Ale spróbujmy:

 Tak, tam w tej czarnej dziurze po prawej stronie jest taka szara plama - to właśnie bobas. Choć na razie bardzo maciupki. Ale już żyje - ma nawet swoje własne serduszko! Jejku, jak mnie to rozczula, nawet nie wiem, dlaczego. Chyba po prostu dobrze mieć namacalny, naoczny dowód, że faktycznie kaczątko tam się powoli wykluwa.

   Z zaobserwowanych symptomów: bardzo łatwo się wzruszam ostatnimi czasy. Ostatnio popłakałam się oglądając wykonanie arii operowej. Ciekawa ta ciąża... :P