Urodziny... tylko czyje?

Urodziny przyszły i poszły. Znów jestem starsza... choć - im starsza, tym mniej liczę, ile to już nie minęło. Bo w zasadzie - to chyba wszystko jedno, prawda? Ważne, na ile się czuję. A czuję się nadal na jakieś dziewiętnaście. Moja mama zresztą też ostatnio mówiła, że ona dalej czuje się na siedemnaście.
   W ramach życzeń i prezentów urodzinowych dostałam: śpioszki dziecięce, śliniaczek, grzechotkę w  kształcie kaczuszki, tunikę ciążową, książkę o wychowaniu dzieci, a także moc życzeń "zdrowego bobasa, szybkiego porodu itd, itp." Wszystko bardzo fajnie, nie powiem (książka mi się naprawdę szalenie podoba, bo to Talko (!) i miałam ją sobie kupić tak czy owak), ale - I'm not me anymore.

   Zostałam zakwalifikowana do podzbioru "matka" i z tą nalepką już się widzę nie idzie rozstać. Owszem - jestem w ciąży, ale dni są zaskakująco podobne jedne do drugich. Nie spływa na mnie żadna boska łaska, nie przeżywam w każdej sekundzie zachwytu nad swym Stanem Błogosławionym. Normalnie dalej jem, śpię, oglądam filmy, słucham muzyki, robię te swoje kolczyki i mam sporo INNYCH zainteresowań OPRÓCZ dzieci. Dla znajomych i rodziny - niekoniecznie. Zanikam jako wolny elektron. Zdziwniej i zdziwniej.