niedziela, 22 grudnia 2013

Idą święta

   Spojrzałam na datę ostatniego posta i lekko mnie zamurowało: nie było mnie tu ponad 2 miesiące! O.O Życie realne wciągnęło mnie na tyle skutecznie, że już na wirtualne nie starczyło czasu i sił. Dom-praca-dzieci-sen... Żyłam jak na automatycznym pilocie: wstać, śniadanie, picie, przebranie dzieci, mycie zębów, chwila zabawy, potem rower - do pracy, 4h na nogach, potem rowerem do domu, obiad, karmienie, słuchanie, zabawianie, sprzątanie, kąpiel, kolacja, usypianie... i tak w koło Macieju. W nocy niedosypiałam, bo Ala budzi się zbyt często, w dzień nie znajdywałam czasu dla siebie.
   Na szczęście od piątku mam wolne! I to aż do 6 stycznia. W końcu trochę pobędę z dziećmi tak naprawdę, bez pośpiechu, bez patrzenia na zegarek. Nic nie muszę.

   W domu zapachniało pierniczkami, rybą, kapustą z grzybami. Choinka stoi już prawie tydzień, w tym roku żywa, złoto-czerwona. Ala podchodzi co i rusz i ściąga ozdoby z dolnych gałązek, a ja je odwieszam z powrotem. ;) Antoś pyta po sto razy dziennie, gdzie są te pierniczki, co to je ostatnio piekliśmy (schowałam, zjadłby wszystkie zanim by święta nadeszły :P), szafa nie domyka się od zgromadzonych tam prezentów dla dzieci (a to i tak nie wszystko, co dostaną w tym roku...), schowek wysprzątany, jedna łazienka takoż...

   Idą święta...

   Jest mi tak jakoś błogo. Prace sprawiedliwie podzielone pomiędzy mnie, męża i ciocię, która w tym roku przylatuje do nas na święta, więc nie ma nadmiaru gotowania, stania całymi dniami przy garach. Owszem, syf w domu jest taki, jak zawsze, ale pomalutku, powolutku go sobie z Adamem zbieramy, zmywamy, układamy i nic nam nie przeszkodzi. ;) Dziabągi chętnie bawią się razem ze sobą, czytają stosy nowych książek, które zamówiłam z PL, łażą po piętrowym łóżku (kupione w zeszłym miesiącu) - dla Antolka raj, bo on uwielbia się wspinać (Ala na szczęście jeszcze sama nie wejdzie). Ponabijaliśmy pomarańcze goździkami, jest poinsecja na oknie (prezent od sąsiadów), są światełka w oknach, lodówka pełna jedzenia, prasowanie powoli zmierza ku końcowi... Jakoś tak się wszystko samo pięknie układa, spokojnie, naturalnie. Jedyne, na co mogę ponarzekać, to dziadowska irlandzka pogoda (od 3 dni wieje i leje). Ale mniejsza o pogodę, bo grunt, że mam fajne dzieci, fajnego męża, fajne mieszkanko i w ogóle jakoś tak fajnie jest.

 No to Wesołych Świąt wam, kochani. I na koniec moja ulubiona piosenka świąteczna: