sobota, 26 listopada 2011

Biały kieł, piana i "coraz bliżej święta..."

   Choć ostatnia czwórka jeszcze się wyrzyna, to już idą dwa dolne kiełki, czyli trójki. :) Kacza mama cieszy się niezmiernie, bo to oznacza, że coraz bliżej do końca - zostało nam 6 zębów do magicznej dwudziestki.
   Dzieci to mają przekichane z tym ząbkowaniem, przysięgam.
   Na szczęście bobas znosi trójkowe wyrzynanie całkiem dobrze, nawet się oboje wysypiamy w ciągu nocy. Podejrzewam, że po prostu nie ma czasu zastanawiać się nad tym, czy go coś w dziąsłach boli czy nie, bo jest moc innych atrakcji.

   Otóż przeprowadziliśmy się. Przedwczoraj. HURA!!!

  Poprzednia klitka, którą przez ostatni rok zwaliśmy mieszkaniem, odeszła w zapomnienie. Teraz mamy dwie sypialnie (jedna w planach jako antkowy pokój, ale na razie w totalnej rozsypce, używany głównie jako pomieszczenie gospodarcze ;)), duży salon z jadalnią, całkiem fajną kuchnię i dwie łazienki, z czego jedna z mega wanną, w której Antek uwielbia się kąpać i pluskać, i generalnie w ogóle by z niej nie wychodził. Dodatkową atrakcją stała się PIANA, bo dolewam Antkowi płynu do kąpieli wprost do wanny i to się pieni! Antek jest zachwycony, bierze pianę w rączki, nakłada sobie na ciało, rzuca nią w powietrze (czasem też poza wannę, ale cóż...) i mówi "ana" (czytaj: piana) praktycznie przez całą kąpiel. Gumowe kaczuszki i tygrysek przestały go kompletnie interesować, nawet butelki nie są tak fajne przy kąpieli jak piana. :P
   Jak dobrze mieć w końcu trochę miejsca na te wszystkie wygłupy. Nawet wszechobecny bajzel nie rzuca się tak w oczy, bo można go rozwłóczyć na sporej przestrzeni i w zasadzie wygląda, że jest nawet czysto. :P Niemniej nadal jesteśmy w okropnej fazie rozpakowywania się (poprzednie 3 dni pakowaliśmy się i myślałam, że to jest okropne, ale to był pikuś! TERAZ jest wyzwanie dopiero!) i szukania miejsca na 1001 drobiazgów, które ze sobą przytargaliśmy.
   Znajomy, który nam to przewiózł samochodem, ze zdumieniem stwierdził, że nie ma zielonego pojęcia, jak my to wszystko daliśmy radę trzymać w tamtym mieszkaniu. Polak potrafi! ;)
   Antoś z nowym miejscem oswoił się tak szybko, że nawet nie wiem, czy w ogóle wystąpił jakikolwiek lęk przed nowym miejscem. Wielka wanna w łazience została odkryta dość szybko, podobnie jak wielka szczotka na kiju, z którą bobas biegał po całym domu, prawdopodobnie pragnąc pomóc nam w sprzątaniu. Latał z nią prawie cały pierwszy wieczór. :)
   Z tych przeprowadzkowych emocji nawet nie zauważyłam, jak do świąt został mniej niż miesiąc. A że przy okazji rozpakowywania wszelkich klamotów znalazła się też zeszłoroczna choinka, to czuję nagłą chęć przygotowań świątecznych. Już się zastanawiam, kiedy tą choinkę będziemy ubierać, co kupić w prezencie dla męża, jakie potrawy zrobimy...
  

czwartek, 17 listopada 2011

Genialne dziecko mam?

   Ostatnio jestem w jakimś obniżonym nastroju, wszystko mnie męczy i denerwuje. Nawet sama nie wiem, czemu. Przekłada się to straszliwie na moje postrzeganie i relacje z Antkiem. Nie cieszy mnie przebywanie z nim tak, jak dawniej. Najbardziej chciałabym, żeby bawił się sam i dał mi przysłowiowy "święty spokój". Patrzę na niego i mam wrażenie, że jest jakiś dziki, nieogarnięty, nie umiem go zrozumieć ani do niego dotrzeć, nie dogadujemy się. On ciągle wszystko rozwala, niszczy, rzuca gdzie popadnie, a ja chodzę i zbieram za nim ten syf. Moje życie sprowadziło się do mobilnej sprzątaczki. Próbowałam już tłumaczeń i pokazywania, mam wrażenie nawet, że powtarzałam i pokazywałam już tak wiele razy, że za kolejnym trafi mnie po prostu szlag. Chyba nawet już mnie trafił. Ostatnio nawrzeszczałam na Antka, bo próbuje zjadać kredki, które dałam mu do rysowania. Potem poczułam się winna i wyrodna, a na końcu dałam mu te kredki z powrotem do "zjedzenia" w nadziei, że jak już je obgryzie i obślini z każdej strony po sto razy, to może nawet zacznie nimi też coś rysować. Na razie bez efektów. Tylko muszę kupić temperówkę, bo rysiki już wszystkie są zjedzone we wszystkich kredkach.
   Jakiś czas temu zaczęłam z Antkiem powoli wdrażać czytanie globalne metodą Domana. Najpierw trochę było szarpania się z tym, potem wypracowaliśmy jakiś własny schemat działania, ale ostatnio Antek nie jest totalnie zainteresowany czytaniem wyrazów, a ja czuję, że poniosłam jakąś porażkę. Książkę Domana się tak fajnie czyta - jak on tam pisze o tych dzieciach, o ich wielkim potencjale i pędzie do wiedzy wszelakiej. Że każde dziecko jest potencjalnym geniuszem i trzeba w dzieciach ten geniusz pielęgnować, rozwijać go, dawać dziecku jak najwięcej okazji do poszerzania wiedzy w różnych dziedzinach, także w czytaniu, matematyce, nawet z niemowlakami. Kurcze - tak się w tym zaczytałam i już miałam przed oczami ten piękny obrazek, jak Antoś czyta i się cieszy, że coś fajnego, nowego poznaje, że to będzie taka nasza dodatkowa zabawa codzienna, oprócz biegania bez sensu w kółko, rzucania piłką i rozwalania klocków po całym pokoju. Ale jednak mój syn preferuje tamte czynności, a czytanie wyrazów ma... no... właśnie TAM. A dziwne to tym bardziej, że książeczki bardzo lubi, gdy mu czytać, tylko tych wyrazów właśnie, które tak chciałam mu pokazywać, to nie lubi i nie chce. Antonio preferuje aktywność typu "crash, kill and destroy". Wyłącznie.
   Gdzie jest ten mały geniusz, do cholery? Bo coś go nie widać!
   Ale tak naprawdę to obwiniam siebie. Zaniedbania jakieś wychowawcze? Za mało ambitna stymulacja? Infantylizowałam swoje własne dziecko, to teraz mam? Qrde, matki są porąbane i zawsze winią siebie i swoje za małe starania, ja wiem, ale jednak... Jak mogę winić tego małego człowieczka, przecież on jest cudowny  i w ogóle, to mój mały synek! I NA PEWNO jest bardzo mądry i ma ogromny potencjał, ale ja po prostu nie umiem go zauważyć, wydobyć...
   Nic już nie wiem. Źle mi i już.
   Z tego wszystkiego zamówiłam kolejny zestaw do nauki, tym razem matematyki, wg Domana. Klin klinem. Jak nie czytanie, to liczenie. A jak nie liczenie, to rzucam to w diabły i będę realizować średnią statystyczną interakcji z dzieckiem, czyli: klocki, autka i spacerki. I misie.
   I tylko dlaczego ta perspektywa mnie nie cieszy?

niedziela, 13 listopada 2011

Dziubi-dziubli

   Do słownika naszego bobasa dołączyło ostatnio nowe słowo-nie słowo, o którym w tytule. Antek chodzi i coś "dziubdzia" sobie pod nosem, jakieś "bubli-dziubli-dziubi-dziubi". Nie wiem, o co chodzi, ale to niewątpliwie nowość w słowniku Antka. Po kościach przeczuwam, że "jeszcze chwila, jeszcze dwie" i młody zacznie gadać tak, że będzie to już zrozumialsze i prawie po polsku. :P
   Na razie sobie dziubdzia i dziubla. Jest to przesłodkie i przekomiczne. Może coś z tymi pingwinami jest na rzeczy i się młody zafascynował?
  
    A z przyziemnych rzeczy: jutro mija równo 15 miesięcy wspólnej przygody z Antosiem. I powiem wam, że 15-miesięczne dziecko to jest fajna sprawa: niby jeszcze takie małe i do przytulania i całowania, ale też już takie duże i samodzielne, i mądrzejsze z każdym dniem. Super wiek. A jak patrzę na starsze maluchy na placu zabaw - takie dwuletnie i starsze, to wszystko się we mnie cieszy, że niedługo też mnie to czeka. :)

piątek, 4 listopada 2011

Tańczący pingwinek ;)

   Ponoć najlepsza dla małych dzieci jest muzyka klasyczna, a już naj-najlepsiejszy jest Mozart. Antek ma jednak zupełnie inne preferencje. Fakt faktem - od urodzenia, oprócz kołysanek Mini Mini (polecam!), katuję go różnego rodzaju muzyką klasyczna "dla bobasów". Mam chyba z 5 różnych płyt. Do tego muzykę relaksacyjną, jakieś odgłosy natury i tego typu cuda.
   A Antoś woli rocka! :P Prawda, że takiego raczej soft-rocka, ale jednak - żeby był dobry rytm, perkusja, gitara... Bon Jovi nadaje się wyśmienicie. Współczesny pop też jest ok, również trance, a na ostatnim weselu okazało się, że taki smooth-jazz nie jest zły, a i Sinatrą bobas nie pogardzi. Upodobania muzyczne dziwaczne, ale składamy to na karb rozwijającego się wciąż umysłu naszego kaczątka.
   Po czym poznać, że muzyka Antkowi odpowiada? Bobas tańczy! Oj, jakie to śmieszne jest i cudne, jak on się tak kiwa z boku na bok albo do przodu i do tyłu. :) Jestem zawsze tak samo zaskoczona tym jego tańcowaniem, i tak samo mi się mordka śmieje. :D Ostatnio do układu choreo dołączyły też obroty wokół własnej osi, przysiady (początki podskoków?) i wymachy rączkami w górę. P-I-Ę-K-N-E!
   Od tygodnia albo dwóch do kolekcji "top-przebojów", poza nieśmiertelnym "Waka-waka" Shakiry (on to naprawdę lubi!), dołączyło "Boogie wonderland" z teledyskiem z bajki "Happy feet". Niech nam żyje Tubiś! Dzięki niemu mogę pokazywać Antkowi tą piosenkę codziennie, i też codziennie bobas się jej domaga. Przynosi mi wtedy książeczkę z pingwinkami na okładce i zaczyna się kiwać prawo-lewo-przód-i-tył, czyli tańczy ;), a rączką pokazuje na komputer. I wtedy musi być to:

Tańczące pingwinki rządzą! A na nadchodzącą zimę jak znalazł. :)

środa, 2 listopada 2011

Mama na etacie

   Niesamowite, jak dzieci jednak potrafią różnicować przyzwyczajenia w zależności od sytuacji. Gdy jestem pod tak zwaną "ręką", a Antek jest zmęczony, to aby go uśpić potrzebna jest moja pierś na dobranoc. Koniecznie. Gdy jej nie ma, jest lament i dramat. Wystarczyło jednak, bym poszła do pracy, a Antoś od razu i bez większych problemów nauczył się zasypiać w ciągu dnia na rękach u taty. Żadnych sytuacji wielkiej rozpaczy nie było ani razu - ot, dziecko rozumie na jakimś-tam swoim poziomie, że mama jest nieosiągalna przez pewien czas i musi radzić sobie bez niej. I sobie radzi, ku mojej wielkiej uldze (uffff....).
   W pracy czas leci szybko i nie ma czasu na kontemplację tego, co tam się ewentualnie w domu dzieje, jak długo jeszcze do wyjścia itd. Uwijamy się przez te 4h jak w ukropie i nagle już jest 15:30 i można sobie iść. O 16:00 jestem już w domu. Na dzień dobry Antek rzuca się na... cyca, oczywiście. :P To taka jego wersja okazania tęsknoty i przywiązania, no i pewnie też jakiś głód za mlekiem. Ale śmieszne to trochę, że nie przybiega się przytulić, tylko od razu do piersi chce. Mały ssak. :)
   Niestety idzie zima, jakaś zmiana czasu była parę dni temu i przez to wszystko mam poczucie, że nie ma mnie dla Antka znacznie dłużej niż te 5h. Bo jak już przyjdę o 16:00 i zjem obiad, to na dworze już ciemno. Ani za bardzo na spacer nie ma już jak wyjść ani nic, można tylko w domu siedzieć, a tu zaraz już kąpać się trzeba i spać iść. Mam poczucie, że ledwo wejdę do domu, już jest koniec dnia. Przez to wydaje się, że kompletnie nie spędzam czasu z własnym dzieckiem. W każdym razie jakiegoś takiego konstruktywnego, zabawowego, tylko jestem jakoś obok albo w trakcie czynności około-pielęgnacyjnych: mycie, kąpanie, ubieranie, usypianie.
   Doba powinna być dłuższa przynajmniej o 6h, naprawdę. ;)
  
   W związku ze zmianą czasu i naszym lotem do PL i z powrotem (tak, tak, udało się dotrzeć na kolejne wesele!), Antkowi się poprzestawiały godziny zasypiania i wstawania. Budzi się teraz PRZED 8:00 rano! Dramat. Już się tak przyzwyczaiła do tego, że gdzieś między 8:00 a 8:30 wstajemy, a tu nagle 7:00 i młody robi pobudkę! No co jest, kurcze blade? Do tego dochodzi niewyspanie, więc dziś np. zasnął nagle ni z tego ni z owego o 18:45, zanim w mojej głowie powstała myśl, że chyba czas iść się kąpać. Aż strach się bać, jaką to oznacza godzinę na jutrzejszą pobudkę, brrrr!