sobota, 20 marca 2010

Dziś wkurzona

Czytam dużo o porodach. Wiem, wiem - mam jeszcze czas, dopiero półmetek się zbliża. Ale sama ciąża przebiega spokojnie, bez problemów i nie ma co się nad nią wielce rozwodzić: bobas rośnie, ja czuję się dobrze, wszystko gra. Więc myślę o tym, co potem. Czytam o polskich szpitalach, relacje kobiet z porodówek, opinie na temat placówek poznańskich. Trafiłam też na temat porodów domowych, który mnie zainteresował. Po obejrzeniu film "Porodowy biznes" (link po lewej) przekonałam się, jak piękny może być poród. Jest dużo fizjologii, krew itd., ale jednak jest niesamowite piękno w naturalnym porodzie, bez "wspomagaczy" medycznych, na warunkach kobiety. W wodzie, w kucki, stojąc... jak jej wygodnie. A jako asysta, położna (niefortunne polskie tłumaczenie "akuszerka" w filmie, trochę staromodnie), mąż, czasem bliższa rodzina. Spokojnie, normalnie, w zaciszu domowym. Spodobało mi się.
   W Polsce nie jest tak łatwo - porody domowe to ciągle dziwactwo. No i niestety, zdecydowanie dla tych, którzy mają też trochę gotówki na podorędziu: ok. 1000-2000zł, w zależności od położnej czy miasta działania. NFZ tego nie refunduje, bo to przecież taka fanaberia. :/ Podzieliłam się tymi danymi z Adamem przez net... i widzę, że niepotrzebnie.
   Qrde, dużo rozumiem - faktycznie jest jeszcze wczesny (dość) etap ciąży, można porozmawiać o tym później. Można, ale ja mam fazę na poszukiwania teraz. I chcę wynikami tych poszukiwań podzielić się z najbliższą mi osobą. To chyba nie jest dziwne? Przecież to ważne, JAK będę rodzić. Nie chcę się czuć, jak kolejna statystyczna pacjentka w szpitalu, gdzie mogą być dla mnie niemili, podłączyć mnie do swoich kroplówek, ponacinać dla ułatwienia sprawy itd. Nie chcę tak. Poród domowy wydawał się cudowną alternatywą. Jednak Adam zbył mnie i temat, z ulgą przyjmując wieść o sporych kosztach: "No fajnie, ale nas nie stać". Fajnie, ale - brzmi jak: na szczęście nie musimy o tym rozmawiać. Brak zrozumienia - tak właśnie to poczułam.
   Ja wiem, że w ciąży kobieta potrafi być emocjonalna. Ale nie chcę każdego złego samopoczucia czy kłótni tłumaczyć hormonami. Nie mam wsparcia. Od niego. Nie interesuje go ten temat w ogóle. To boli. Po prostu.

8 komentarzy:

  1. natalcik, 2010-03-21 19:1012 lipca 2011 13:55

    Witam, Kaczuszko nie martw się na zapas, wiem, że wydaje się, iż poród w domu jest lepszy, ale co by było gdyby "coś" się zaczęło dziac? Położna byłaby przy Tobie i przy Was ale jeżeli byłaby potrzebna pomoc lekarza, to co wtedy? Osobiście staramy się o dzidzię i mam zamiar rodzic w szpitalu, tyle, że chcę wykupic osobną salkę i osobistą położną. Moja kuzynka własnie tak zrobiła i była zadowolona (wykupiła pomoc położnej). Plusem jest to, że nie leżysz z wieloma kobietami, położna cały czas była pod telefonem i wrazie wątpliwości w domu u przyszłej mamy. Myślę, że takie rozwiązanie będzie dla Was bezpieczniejsze, wkońcu znajdziesz tam fachową opiekę, a niestety w Polsce na porody rodzinne tak naprawdę wielu się decyduje. Finansowo wiem, że kuzynka płaciła 500 zł za położna, z salką podejrzewam, że to wydatek ok 200 zł. pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Natalio - tu nie chodzi o fakt, że ja się uparłam na poród domowy. Chodzi o to, że nawet nie zdążyliśmy na ten temat porozmawiać, a dla niego już jest zamknięty, bo "nas nie stać". Szkoda, że równoległe mąż wybiera nowy samochód, na który jest gotów przeznaczyć ok. 20 tys. zł, ale 1,5 tys. jest majątkiem w przypadku porodu...

    A co do samych porodów domowych - są bezpieczne. :) Poczytaj na ten temat. :)

    ~kaczuszka, 2010-03-21 19:26

    OdpowiedzUsuń
  3. malgoszna, 2010-03-25 19:1612 lipca 2011 13:56

    Czesc Kaczuszko. Przypadkiem zajrzalam na Twoj blog, przeczytalam caly :-) Musze Cie zmartwic, podzielam opinie Natali po tym jak moja przyjaciolka po narodzinach w domu ma chore dziecko... niby wszystko bylo ok i jest bezpiecznie rodzic we wlasnych 4 katach a jednak...dziecko mialo niedotlenienie mozgu co widac niestety do dzisiaj, ale oczywiscie to nie jest regula.
    pozdrawiam cieplutko ;-)

    OdpowiedzUsuń
  4. A./ www.ciazaicodalej.blog.onet.pl, 2010-03-21 20:1212 lipca 2011 13:57

    Doskonale Cie rozumiem. Moj maz, ktory oczywiscie bardzo sie cieszy z tego, ze juz niedlugo bedziemy rodzicami, ale tez mnie zbywal tlumaczac, że 'jeszcze tyyyyle czasu'. A ja juz od poczatku ciąży miałam wielką ochotę pozaglądać do sklepów z ubrankami i innymi akcesoriami dla bobasków. Niestety faceci nie czują tego tak jak my, kobiety. To nie w ich brzuszkach rośnie bobasek, to nie oni muszą uważać na to co jedzą, co robią itp. I chyba w tym tkwi problem :) Do nich pomału dociera informacja o tym, że już niedługo w domu pojawi się kolejny mieszkaniec...Wszelkie rozmowy na temat dziecka mąż - wybór imienia, wstępne zakupy, rozmowy o porodzie - odsuwał na jak najpóźniej.. Ale pocieszę Cię, że mniej więcej w 5-tym miesiącu jak byłam już 'za połową' ciąży zaczął ze mną rozmawiać :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Dzięki za słowa otuchy. :) U nas jest trudniej o tyle, że mąż pracuje zagranicą i rozmowy przebiegają via Skype albo GG. Łatwiej olać rozmówcę... A mnie nosi, żeby z nim o tym wszystkim rozmawiać, no bo z kim? :)

    ~kaczuszka, 2010-03-21 20:21

    OdpowiedzUsuń
  6. Katarina, 2010-03-22 14:5813 lipca 2011 02:30

    Wiesz co, ja też ten temat magluje od jakiegoś czasu, ale jeśli wierzyć wypowiedziom na różnych forach to niestety każdy warszawski szpital to mordowania i komuna! I jestem już załamana i nie wiem gdzie mam rodzić...:(

    OdpowiedzUsuń
  7. W Poznaniu też opinie są bardzo podzielone i się waham... Bardziej się boję nie samego porodu, bólu itd., bo to jest do przeżycia, ale tego, że mnie potraktują źle jako pacjentkę. :/

    ~kaczuszka, 2010-03-22 15:07

    OdpowiedzUsuń
  8. Krasnal, 2010-03-23 13:5213 lipca 2011 02:30

    A przepraszam, czy Adam nie czyta suwaczka? Tam jest wyraźnie napisane, że w tym tygodniu nie powinnaś się denerwować!:) A on tu bezczelnie przykłada rękę do nerwów! :P
    Ale pewnie faktycznie potrzebuje więcej czasu, żeby się wczuć, jak pisała A. Może jak będzie na miejscu będzie mu łatwiej. Miejmy nadzieję.

    OdpowiedzUsuń