Umiem rzucać

Antoś rozpoczął jakiś czas temu etap rzucania wszelkimi dostępnymi przedmiotami. Ot, norma rozwojowa - w końcu zaczyna sam kontrolować swoje łapki, ich otwieranie i zamykanie. No i testuje grawitację. Są może gdzieś rodzice, którym takie zrzucanie zabawek z wózka czy rzucanie np. gumową zebrą po pokoju przeszkadza. Mi jakoś nie bardzo - cieszę się, że Antek się cieszy, że się rozwija, zmienia, usamodzielnia. Kiedy po raz piąty pluszowa kaczka ląduje na ziemi przy spacerze, po prostu uśmiecham się, podnoszę ją i podaję Antkowi do łapek, żeby mógł ją znów wyrzucić. :P
   Tylko przy jedzeniu mi to trochę przeszkadza, bo jest więcej sprzątania niż zwykle: pod karmistołkiem zalega sterta resztek jedzenia, zupełnie nieruszone kawałki, które Antkowi wydały się ciekawsze do zrzucenia, niż do jedzenia. To w sumie dość śmieszne, jak on tą gruszkę czy innego gołąbka wywala z tacki na ziemię, a potem wychyla się i patrzy na podłogę, gdzie spadło i czy na pewno tam leży. :P Ale sprzątanie... no sprzątanie mnie ostatnio wyjątkowo denerwuje. I fakt, że ja się tu staram, podaję różnorodne jedzonko, jakieś kotlety wymyślam, pasty z soczewicy do chleba i wegetariańskie gołąbki z bakłażanem, a wszystko i tak ostatecznie ląduje na podłodze. Wiem - nie ma rady, trzeba przeczekać.
   Zauważyłam za to, że chętniej i więcej Antoś wcina w terenie: na spacerze, pikniku, w kawiarni. Jedzenie w domu przy stole jakoś mniej kręci... a może właśnie ten stołek wysoki, z którego tak fajnie wszystko spada, stał się konkurencyjną zabawą? Niemniej z lubością obserwuję moje dziecię, gdy spotykam się ze znajomymi w kawiarni, po basenie: my przy kawie/czekoladzie/wodzie i muffinkach, a Antek obok w karmistołku pochłania ryżowego wafelka albo mandarynkę. Albo dziś, na plaży - nawet trochę skubnął tego gołąbka. Bo w domu - nic z tego. Wniosek jest taki, że po pierwsze Antonio jest bobasem na wskroś towarzyskim, a po drugie - świeże powietrze zaostrza apetyt. :)
   No i zupełnie spoza tematu: dziś w Dublinie była CU-DO-WNA pogoda! Zrobiliśmy sobie całą trójką z Antolem i Adamem dłuuuugi spacer na plażę i z powrotem. Antoś odkrył piasek i nie omieszkał go spróbować organoleptycznie. :P A my się troszkę opaliliśmy. Taka pogoda sprawia, że od razu chce się żyć i wszystko cieszy jakby bardziej.